گهیځ
افغانستان طی صده جاری در حالی که همسایگان و کشور های دور و نزدیک منطقه سفر خود بسوی رشد و انکشاف همه جانبه را می پیمودند، از مسیر اصلی ترقی و پیشرفت بنا بر دلایل عدیده ی کنار گذاشته شد و این سفر تنزلی و بسوی عقب مانده گی خویش را هم از کودتای شوم هفت ثور ۱۳۵۷ خورشیدی که متأسفانه توسط یک گروه فروخته شده به دیگران در این کشور انجام شد، آغاز کرد و با دریغ و درد که این سفر تنزلی تا هنوز هم همچنان ادامه دارد و حتی تا امروز هم با گذشت سالیان درازی از آن زمان، کشور ما نتوانسته آن گونه که شاید و باید از این سفر در راه معکوس باز گردد و امروز هم سایه شوم هفت ثور ۱۳۵۷ خورشیدی و وقایع دلگیر کننده پس از آن، روح و روان مردم ما را می آزارد.
به روایت مؤرخین صبح روز هفتم ثور سال ۱۳۵۷ خورشیدی، نخستین تحرکات نظامی علیه دولت جمهوری سردار محمد داوود خان آغاز شد و صبحگاه آن روز افسران کمونیست(خلقی و پرچمی) شامل در اردوی داوود خان کودتای خود علیه وی را آغاز نمودند.
این که در جریان روز هفتم ثور ۱۳۵۷ چه اتفاق افتاد و چه کسی در این میان چه نقشی را بازی کرد، داستانی است بس طولانی و بیرون از سیطره این سطور، اما آنجه اکثریت مطلق افغانها چه دیروز و حتی در نخستین روزهای وقوع کودتای کمونیستی هفت ثور ۱۳۵۷ و چه امروز و با گذشت دهه های متوالی از آن، روی آن اتفاق دارند، این است که مصیبت های جانکاه در تاریخ معاصر کشور ما از همین نقطه و از همین کودتای شوم که به اشاره شوروی سابق صورت گرفت، آغاز یافت و تا امروز با گذشت نزدیک به پنجاه سال از آن، مردم و کشور ما از شکنجه درد آور این واقعه نجات نیافته اند.
کودتای هفت ثور ۱۳۵۷ در افغانستان اگر از یک سو بر دوران حکومت خانواده محمدزایی‌ها در این کشور نقطه پایان گذاشت، از سوی دیگر هم نقطه‌ی آغاز جنگی بود که بعدها با دخالت شوروی سابق، گسترش بی سابقه یافت و بدبختی های فروانی را برای مردم ما و کشور ما به ارمغان آورد.
از همین دیدگاه است که کودتای هفت ثور ۱۳۵۷، شکل‌دهنده‌ی هشت ثور نیز پنداشته می شود و روشن است که اگر کودتای شوم و کمونیستی هفت ثور به ثمر نمی رسید و حکومت داوودخان در نتیجه آن سرنگون نمی شد، شاید امروز وضع در کشور ما شکل دیگری می داشت.
اما درد آور اینجاست که همه مصیبت ها و همه رنج های که کودتای شوم هفت ثور ۱۳۵۷ برای کشور و مردم ما به ارمغان آورد، پس از هثت ثور ۱۳۷۱ به حیث روز سقوط رژیم نجیب و پیروزی جهاد مردم ما، به شکل سلسله وحشتناکی از خانه جنگی ها در این جا همچنان ادامه یافت و به این گونه خوشی مردم ما که با شکست و ریخت بزرگ ترین نیروی جهانی آن عصر(اتحاد شوروی) رقم خورده بود، برای این ملت و این مردم به یک تراژیدی دیگری مبدل شد که تا اکنون هم می توان اثرات ناگوار آن را مشاهده کرد.
ملت مظلوم افغانستان و به خصوص آنانی که با ریختاندن خون خود توانستند بزرگترین قدرت آن زمان را با شکست و ریخت مواجه سازند و نقشه آن را از جغرافیای جهان محو نمایند، باز هم نتوانستند ثمره این همه فداکاری و رشادت را بدست بیاورند و درگیر شدن آنانی که تا دیروز قهرمانان شکست اشغالگران بودند، بین همدیگر و ادامه خونبار جنگ و برادر کشی در این سرمین، داستان دیگری را رقم زد و متأسفانه ملت و مردم ما باز هم آواره و سرگردان، به تماشای سناریوی دیگری نشتند که حکایت از بدبختی و سیه روزی آنها داشت.
با توجه به این همه و با تعمق در آنچه طی مدت زمانی بین (هفت ثور ۱۳۵۷ و هشت ثور ۱۳۷۱) و حتی تا امروز، بر این ملت و این سرزمین گذشت، می توان گفت که اگر از یک سو شعار زیبای” افغانستان قبرستان امپراتوری ها” بر آن صدق می کند، ولی از سوی دیگر باید در این مورد هم دقت صورت گیرد که راه درست، اساسی و اصولی رهایی از این گرداب مخوف تجاوز و شکست امپراتوری ها کدام است و چرا باید همیشه ما درگیر و دار این تجاوز ها، جنگ ها و شکست دادن ها، همه هست و بود مادی و معنوی خود را از دست بدهیم و چرا باید همیشه ما در گیر و دار این تجاوز ها، شکست دادن ها و آنچه در میان این تجاوز و شکست به وقوع می پیوندد، سالهای سال به عقب برگردیم ؟ با یقین کامل می توان گفت که اگر باز هم تنها بر قهرمانی نیاکان خود در راه شکست دادن به ابر قدرت ها افتخار کنیم، از تجربه های تلخ گذشته نیاموزیم و روی این موضوع از دقت و تعمق کار نگیریم که چرا همه چیز به یکباره گی در کشور ما دگرگون می شود، این سلسله بازهم دوام خواهد داشت و در میان انبوهی از ویرانی ها بار دیگر بازنده اصلی ما خواهیم بود وبس. “و ما علینا الی البلاغ“
ـــــــــــــــــــــــ
برای اخبار و تبصره های بیشتر به کانال خبری تلگرام، ویب سایت و صفحه فیسبوک ما بپیوندید
Telegram:
https://t.me/+Vy9GsPl90MY3NjVl
Web:
FB page:
https://www.facebook.com/Gaheez-News-گهیځ-نیوز-۱۰۵۷۷۲۲۹۹۲۸۴۹۰۳/