گهیځ
در این اواخر آن گونه که می بینیم و از رسانه های جهانی می شنویم بار دیگر بازار نشست ها و کنفرانس ها در مورد افغانستان چه در کشور های قرب و جوار افغانستان و چه هم در سایر کشور های جهان گرم است که در ظاهر امر وضعیت فعلی کشور ما را مورد بحث و مطالعه قرار می دهد و در برخی موارد نظریات و طرح های هم در این رابطه ارائه می دهند.
طوری که به مشاهده می رسد برخی از شخصیت های از جمع مخالفین دولت حاکم بر افغانستان نیز در آن اشترا می ورزند ولی این که اهداف پس پرده این نشست ها و این کنفرانس ها چه است و در اصل چه چیزی را می خواهند تحقق بخشند، به گونه درست و روشن معلوم نیست.
برگزاری یازدهمین دور نشست امنیتی هرات در شهر دوشنبه پایتخت تاجکستان و قبل از آن نشستی که در مسکو پایتخت روسیه و به دعوت یک حزب خارج از حکومت آن کشور تدویر یافت و مطرح ترین چهره ها و شخصیت های از مخالفین دولت کنونی افغانستان در آن شرکت نمودند و در اخیر هم نشست سه روزه چهره‌های مخالف حکومت کنونی افغانستان که در شهر “وین” پایتخت اتریش بتاریخ پنجم دسمبر پایان یافت، از جمله نشست ها و کنفرانس های شمرده می شوند که می توان آن را یک نوع هشدار به حکومت کنونی افغانستان دانست محسوب شود.
افغانستان در نزدیک به یک قرن گذشته همیشه آماج تحول و تطور بوده و متأسفانه در این مدت مردم مظلوم این دیار کمتر توانسته اند با آرامش و سکون در کشور خود زنده گی کنند.
طی بیش از دوسال گذشته و پس از آن که نیروهای متجاوز امریکایی خاک کشور ما را ترک کردند و جمهوریت قلابی و تحمیلی دیگران بر این مرز و بوم فروپاشید، حد اقل چیزی که مردم ما و میهن ما توانست آنرا حس کند و تا حدی از آن بهره برد، نبود جنگ های داخلی و بلند نه کردن همه روزه اجساد فرزندان این میهن توسط خانواده های شان بود که می توان گفت مردم ما با وجود صد ها مشکل دیگر آن را غنیمت می دانند و از آن لذت می برند.
با توجه به سلسله اقداماتی که در این اواخر و بیرون از مرز های این کشور جریان دارد و از آن جمله دو یا سه موردی که در سطور بالا به آن اشاره شد، بیم آن را بین مردم این سرزمین افزایش می دهد که مبادا استکبار جهانی و ایادی شیطان صفت شان بازی دیگری را در کشور و این منطقه راه اندازی کرده باشند که طبعاً به نفع این مردم و این سرزمین نخواهد بود.
طبیعی است که هر حکومت و هر نظامی در راستای پیشبرد امور مملکت مربوطه اش به تأیید و حمایت اقشار مختلف مردم خویش نیاز دارد و بدون این حمایت و پشتیبانی طبعاً پیشبرد امور کشوری هم اگر ناممکن نباشد مشکل خواهد بود، ولی این حمایت مردمی را اگر در افغانستان در نظر بگیریم، با چهره های شکست خورده و وجدان باخته یی که طی بیست سال حضور امریکا به دهل آنان می رقصیدند و به نرخ آنان نان می خوردند، نیز برای مردم بیچاره و جنگ زده این سرزمین قابل پذیرش نیست.
آن گونه که دیدیم و هنوز هم به مشاهده می رسد اکثریت این اشخاص و جهت ها که خود را هنوز هم میراث خوار سیاست افغانستان قلمداد می کنند و خود را حقدار تخت و تاج این کشور می دانند، مهره های سوخته یی اند که برای باقی ماندن در صحنه اقتدار شاه شجاع گونه به هر ذلتی تن می دهند و بار غلامی هر اجنبی ایرا بدوش می کشند.
طبیعی است که در عقب حرکاتی که در این جا و آنجا طی یکی دو هفته اخیر آغاز شده است، نشست و کنفرانس های که تدویر می یابد به هیچ وجه نمی تواند بدون حمایت خارجی ها و آن هم کشور های که سالیان متمادی متأسفانه سیاست مداران ما را همچو مهره های شطرنج به بازی گرفته است؛ از موجودیت دست های دیگران چشم پوشید.
با در نظر داشت همین است که می گوییم بهتر است به عوض دور خوردن و رقصیدن به ساز بیگانگان و به خصوص دول استعماری که سالهاست بستر خون ریزی و جنگ را در این سرزمین گسترده اند، با تفاهم و همآهنگی ذات البینی و بدون مداخله اجانب و به خصوص دول استعماری در راستای امور این کشور و مسایل آن تصمیم بگیریم.
تاریخ گذشته این سرزمین شاهد است که سیاستمداران ما متأسفانه برای کسب اقتدار به عوض تفاهم و گذشت در برابر همدیگر، به بیگانگان رجوع کرده اند و در راه رسیدن به اقتدار به آغوش استعمار و استعمارگران پناه برده اند.ولی این که دامن این روش کهنه و استعماری چه هنگامی از این سرزمین و از سیاستمدران آن برچیده خواهد شد، آرمانی است که مردم ما مدت ها آن را در دل می پروراند ولی تا حال کمتر تحقق یافته است. والسلام
ـــــــــــــــــــــــ
برای اخبار و تبصره های بیشتر به کانال خبری تلگرام، ویب سایت و صفحه فیسبوک ما بپیوندید
Telegram:
https://t.me/+Vy9GsPl90MY3NjVl
Web: